Elma dersem çık, armut dersem çıkma!

"Farklı ve bir o kadar da bildiğim şeyler var sende. Bir şeyi biliyorum; koleksiyonumun en nadide parçası olabilirsin ve çok büyük bir olasılıkla öylesin. Fakat henüz bundan haberin yok."
"Sanırım artık biliyorum." diye kaygılı bir bakış attı.
"Sanıyorsun."
Başını salladı.
"Devam et." diye mırıldandı.
"Ben seninle daha iyi biri olurum. Zihnime taktığım insan ırkını bile daha güzel görmeye başlayabilirim. Sorularımı azaltmaya çalışırım ama bunun için söz veremem. İnanmayacaksın ama gerçekten mutlu olabilirim, mutluluğu keşfedebilirim, dünyayı seninle fethedebilirim, amacımı bulabilirim." derken duraksadım.
"Dünyayı fethetmek derken... Neyi kastettiğimi anladığına eminim. Ayrıca tüm bunları yapamasam bile sorun değil, değil mi?"

"Neden bunları söylüyorsun?" diye kaşlarını çattı.
"Çünkü söylüyorum." diye omuz silktim.
Mimik yoksunluğuyla dik dik bakınca da devam ettim.
"Biliyor musun, insanlar kendilerini birbirlerinden öyle iyi saklıyorlar ki sonra kendileri bile bulamıyorlar saklandıkları yeri. Bu yüzden ben saklambaç oynamayı reddediyorum."
Bakışları yumuşadı.
"Sence ben saklambaç mı oynuyorum?"
Şimdi kaygısı daha da arttı. Söylediklerimden sıyrılıp saklanacak yer arayan o adam saklanma süresini kaçırıp olduğu yerde kalakaldı. Ve sobe!!! Güldüm.
"Saklambaçta pek iyi değilsin."
"Peki sahiden bana bunları neden anlatıyorsun?"
"Ben de tam oraya geliyordum, izninle!" diye azarladım onu.
Susup bekledi.
"Hayatım boyunca bu yüzyılın kayıp insanı olarak yaşayıp öleceğimi düşündüm. Ve bir gün senin yaşam sürdüğün topraklara adım attım. İşte o zaman sen kendininkine benzer adımların peşine düştün. O an anladım. Hayatım boyunca yerine hiçbir şeyi koyamadığım bir şey gelip yerleşti boşluğuma. Sanki bütün boşluklarımın üzerini kapattın, hiçbir şeye zarar vermeden yaptın bunu. "Buradayım." demeden, 'buradayım' dedin. Bu yüzyıla ait olmadığımı hissederken, bu yüzyıla ait olmayan birine tesadüf etme ihtimalim çok azdı. Sen bir hayalin gerçeklikte vücut bulmuş halisin. Umarım artık bunları neden anlattığımı sormaya devam etmek yerine sadece söylediğimi anlarsın."
Amma konuştun, diyecek diye düşünüp gözlerimi masaya diktim.
"Artık..."
Gözlerimi yavaşça masadan kaldırıp karşımdaki adamın yüzüne baktım. Kısa bir süre duraksadıktan sonra tekrar konuştu.
"Artık kayıp değil misin?"
Yutkundum. Birkaç saniye sonra sorunun etkisinden koşarak sıyrılmayı aklıma getirebildim ve önemsiz bir şeyden bahsediyormuş edasıyla konuşmaya başladım, gözlerimi etrafta gezdirdim, ellerimi nereye koyacağımı bilemedim.
"İşte bütün mesele bu. Bulunmak. Ben seni sobeledim. Şimdi sıra sende. Arkanı dön, gözlerini yum ve beni sobele!"
Bir süre yüzüme bakmayı sürdürdü. Ödüm patlıyordu. Ona baktım ve sır verir gibi fısıldadım.
"Söz, çok iyi saklanmayacağım!"
Ayağa kalktı. Sanırım gidecek. Ben olsam ben de kendime en fazla bu kadar katlanabilirdim. Arkasını dönerken gözlerini yumduğunu gördüm. Kaşlarımı çattım. Olduğu yerde durdu ve yavaşça saymaya başladı.
"Bir, iki, üç, dört,"
Buraya kadar ne yaptığını merak ederek olduğum yere çakılı kaldıysam da anlamaya başladım. Elbette!!! Saklambacın kuralıydı bu. Saymak! Bunu gerçekten yapıyor mu? Devam ediyor.
"...beş, atı, yedi, sekiz,"
Hala ediyor.
"...dokuz, on!"
Bitti.
"Sağım solum sobe,"
Hayır, bitmemiş.
"...önüm arkam her yer sobe!"
Bana döndü, göz göze geldik, gülümsedi.
"SOBE!"
Sanırım uzunca bir süre şaşkınlıkla mutluluk arasındaki o kaygan yokuşta bir yere çarpmadan ilerleyebilirim. Çünkü;
"Bu oynadığım en güzel saklambaçtı!"

Kurulmamış Diyaloglar

SIR: Elma