Tersine Dönmüş Kara Delik ve Hız Treni

"İçimdeki bu öfkeyi yok edemiyorum, Dedektif. O kadar öfkeliyim ki, çığ gibi büyüdükçe büyüyor. İçimde tutamıyorum, kontrol edemiyorum. Her şeyi herkesi kırıp parçalamak istiyorum. Çok öfkeliyim. İçimde bir karanlık var diyemem Dedektif, içimde tersine dönmüş bir kara delik var. Her şeyi dışarı fırlatmak istiyorum."

Gözlerini kısıp bana baktı. 

"Neden ağlıyorsun?"

Boğulacakmış gibi oldum. Kelimelerim birbirine dolanıyordu.

"Çünkü... Gerçekten bilmiyorum. İçimde bir şeyler kırılmış olabilir ve bu..."

Başını eğdi ve "Devam et lütfen." dedi.

Burnumu çekip başımı iki yana salladım. Ellerimi yumruk yapıp çabucak gözlerimi sildim.

"Bunu tarif edebilecek bir kelimem yok."

İnanmayan gözlerle bana baktı.

"Oysaki çocukken okul çantanda dört tane sözlük taşırdın." dedi.

"Böyle biri olmaktan nefret ediyorum, hep ettim. Bir şeyler var yolunda gitmeyen. Çözemiyor, ne olduğunu bulamıyorum. İçimde bir şeyler ölüyor, Dedektif ve ben bunu durduramıyorum. Hız trenine binmişim de kontrol bende değilmiş gibi. Ya trenden atlayıp öleceğim ya da hiçbir şey yapmadan durmasını beklerken acı çekeceğim." diye hızlıca konuştum.

"Seni anlamadığımı söyleyemem. Aynı trendeyiz ve ben o kara delikten doğdum." dedi.

İşte bunu merak ediyordum. Dedektif, o kara delikten doğmuştu. Bana biraz bilgi verebilir, diye düşündüm ve merakla sordum.

"Orada tam olarak ne var?"

"Çok güzel şeyler var; çok kötü şeyler olduğu gibi."

"Peki hangisi daha fazla?"

"Sana sayısal veriler vermem zor. Biliyorsun, sayısalımız pek iyi değil." dedi.

"Ama görsel hafızamız iyi."

"Beni yakaladın." diye güldü.

Ona bakmayı durdurdum, umutsuzca.

"Orada ne kadar olduğunu söyleyemem Suçlu, sana ne kadar olduğunu söyleyemem. Çünkü ben de bilmiyorum. Bunu bizim için sen keşfetmelisin."

"Nasıl?"

"Neden şöyle yapmıyorsun; bir gün istemesen de orayı keşfedeceksin ama belli ki şimdi değil, zamanı gelmemiş. O yüzden neden bırakmıyorsun?" diye sordu.

"Bırakmak istiyorum. Başka biri olmayı. Ama bunda pek başarılı olamadım. Sayısız denemelerim başarısızlıkla sonuçlandı."

"Ne demiş Samuel Beckett: "Hep denedin. Hep yenildin. Olsun. Yine dene. Yine yenil. Daha iyi yenil." "

"Yenileceğini bildiğin savaşa girer misin?"

Omuz silkti.

"Neden olmasın? Yapacak daha iyi bir şeyim yok ya."

"Mantıklı." diye mırıldandım.

"Neye öfkelisin?" diye sordu bu kez.

"Kendime, insanlara, kitaplara, filmlere, gezegene, rüyalara, gerçeklere... Her şeye. Her şeye."

"Neden?"

"Bilmiyorum. Sanırım beni kırdıkları için."

"Seni kırmalarına izin verme." dedi.

Başımı iki yana salladım.

"Buna nasıl izin vermem? Bir kitabın ilk sayfasına dokunduğum anda teslim oluyorum ben." dedim.

"Seni kırmalarından haz alıyorsun değil mi?" diye güldü.

Onu sadece gülerek yanıtladım.

"Dert etme." dedi, "Gülmek kadar ağlamak da ihtiyaç, kırılmak da!"

"Haklısın." dedim, "Belki de bunu kabullenmeliyim." diye başımı salladım.

Bazen gerçekten o kadar haklıydı ki zihnimi açıyordu. Üzülmek de yaşama dahildi işte. Diğer her duygu gibi öfke de hissedilmesi gereken bir duyguydu. O halde kendimi ve insanları kabullenecektim, o kitaba dokunacaktım, o filmi izleyecektim, rüyaları ve gerçekleri görmeye devam edecektim ve böylece daha iyi yenilecektim. Belki bir gün yenecektim. Ama şimdi değil. Gelecekte bir gün. Bugün ise kendi isteğimle yeniliyorum.

İçimdeki Dedektif