Düşler Ülkesinden Kalkan Realizm Treni

"Umutsuzluğa düştüğümde oradan çıkamıyorum, Dedektif. O kadar derin, o kadar dipsiz ki bir bataklık gibi çektikçe çekiyor içine beni. Ben buradan çıkamıyorum. Her yerim çamur oldu. Hayatımın sonuna kadar burada kalacakmışım gibi. Ölmek istiyormuşum gibi çırpınmıyorum üstelik. Beni buradan ne kurtarır bilmiyorum, kurtulmak istiyor muyum bilmiyorum. Dedektif, ben artık kendimi tanımıyorum. Uzun zamandır yabancılık çekiyorum kendime. Sanki başka biriyle karşılaşmışım gibi. Sanki bu yüzümle ilk kez bakışmışım gibi."

Boğazını temizledi ve konuşmaya başladı. 

"Seni o kadar iyi anlıyorum ki... Çünkü kendini bana çok iyi anlattın. Sen kendi hayatına suçluluk duyuyorsun, Suçlu. Sen her zaman suçlu hissettin. Bu gün yüzüne çıkınca da kaçtın. Ama ne kadar hızlı koşarsan yolunun üstündeki bataklığa düşmen de o kadar kolaylaşır. Şimdi o bataklıktan çıkma vakti mi bilmiyorum. Sanırım henüz vakti değil. Bir gün çıkar mısın onu da bilmiyorum. Çünkü senin bu umutsuzluğun beni de o bataklığa çekiyor."

"Seni korumak isterdim." diye mırıldandım. 

"Gücün mü yok?" diye keyifsizce yanıtladı beni. 

"Yok." diyebildim sadece. 

"Bence var da kullanmak istemiyorsun." diye diretti. 

"Mana, Dedektif. Elim kolum oraya çarpıyor. Ben de istemezdim böyle olsun."

"Ne isterdin?"

"Birkaç sene evvelki halime dönmek isterdim. Her şeyden bi'haber yaşayan, o yüzünde canlılığı biriktiren insanı şimdiye taşımak isterdim. Şu yaşımda o olayım isterdim. Umutlu bir insandı. Ah epey de severdi umudu; ekmesini, biçmesini, sürmesini... Ama şimdi bu insan bir bataklıkta çürüyen bir kişiden öteye gidemiyor."
Bir süre düşündükten sonra konuşmaya başladı.

"Biliyorum, hiçbir şeyde mana göremiyorsun. Hayatın kavramını şu yaşında beyninde yaşayıp bitirmişsin. Sana devam et diyemem. Ama böyle bir insan olmayı bırak da diyemem. Sen böylesin. Daha fazlası değil, daha azı hiç değil. Olmadığın biri gibi davran da diyemem, en fazla birkaç günlük bir reçete olur. Sonra sen yine aynı haline dönersin. O yüzden sana bu kez kızmıyorum. Bırak bakalım neler olacak. Ölmez de sağ kalırsak yine konuşalım." diye bitirdi konuşmasını. 

"Teşekkür ederim. Seni seviyorum. Beni anladığın için. Beni her zaman anladığın için."

"Unuttun mu?"

Kafamı aşağı yukarı sallayıp onayladım. Bir anlığına onun ben, benim o olduğumu aklımdan çıkarmış ve ona benden bağımsız bir insanmış gibi davranmıştım. Ama çoğu insandan daha faydalıydı. Bu yüzden onu gerçekten seviyordum ve ona gerçekten minnettardım. Her zaman.

Fısıldadı: 

"Aramızda kalsın ama ben de seni seviyorum."

Ama'dan sonra hep olumsuz cümleler kurulacak değil, diye düşündüm. Hayatın bir yerinde olumlu şeyler saklıydı. Belki de onları yanlış yerde aradım bunca zamandır. Belki de negatifin altına saklanmış bir pozitif vardı ve ben onu bulmalıydım.

Gerçek dünya bana hayallerimden vazgeçmemi söyledi. Bunu o kadar sık yaptı ki sonunda vazgeçtim. Ama enteresan olan şu ki sonrasında bile bunu yapmaya devam etti. Olur da ben yine aklımı hayallerimle yitirirsem diye durmadan bana gerçekleri göstermeye devam etti. Sana bir sır vereyim mi? Bir yanım hala düşler ülkesinde ama diğer yanım Realizmin yolunu bitirmiş bile.

İçimdeki Dedektif

SIR: En büyük sırlar,saklanmayanlardır.