Ev

Son birkaç aydır sık sık düşündüğüm ve çocukluğumdan bu yana beni etkisi altına alan bir şey var. Şehirler arası otobüsle seyahat ederken cam kenarında oturup koltuğa yayılıp bütün yol boyunca geçip gittiğimiz ama hiç ayak basmadığımız yerlere bakıyoruz, birçoğumuz bunu yapıyoruz. Belki yolda saatlerin geçmesi için oyalanıyoruz, belki de bir dağın eteğine kondurulmuş minik bir evden yayılan gizemli hayatların büyüsüne çekiliyoruz. İçinde kimler yaşıyor, neler yaşıyor, tam ben baktığımda ne yapıyor ve orada mutlu mu, gibi sorularla merakla bakıyoruz. Bu konuda yalnız olmadığımı biliyorum.

İşte son zamanlarda kendimi tüm dünyadan izole olmuş o evlerden birinde yaşarken hayal ediyorum. Şehirden daha zor yaşam koşullarına sahip olduğunu biliyorum ama mutluluk da kolay yerlerde bulunmuyor. Bundan birkaç sene önce tam bir şehir insanıydım. İstanbul'a tapan, içinde nefes alsam yeter diye düşünen ve bir türlü ondan kopamayan bir insandım. Sonra bu büyük aşk bitti. Doydum. Çok doydum. Geçen onca zamandan sonra burada yaşamanın beni çok doyurduğunu ve esas aç olduğum şeyin bir dağ eteğine kondurulmuş minik bir ev olduğunu anlamam için şehir hayatından olabildiğince uzaklaşmam gerekiyormuş. En azından daha küçük bir şehirdeki trafiksizliği, başka yerde yaşayabilen insanları görmek bunu anlamak için küçük bir başlangıçtı. Ama ben o zaman bile anlamamıştım. 

Tekrar tapınağa dönüp kaosla karşılaşana kadar. Artık biliyordum, diğer şehirlerdeki ve kasabalardaki ve dağ eteklerinde bir başına duran evlerdeki insanların hayatı daha sindirerek yaşadığını. Esasında benim tapınağımdan başka tapınakların daha yaşanılası olduğunu artık biliyordum. Bu bilgiyle de daha fazla mücadele edemiyor ve o dağ eteğindeki minik evin hayaliyle yaşıyorum. 

Doğrusu benimkine tapınak bile denemezdi.