%20 İNDİRİME GİREN UMUTLAR

"Ölü topraklardasın. Benim topraklarımda. Bu yüzden adımlarına dikkat et."

Sana da oluyor mu? Nefes alamıyorum. Bazen öyle tıkanıyorum ki. Nefes almaya çalıştıkça boğuluyorum. Almaya çalıştığım nefesler tek tek boğazımda sıkışıp kalıyor. Bir boşluğun içinde süzülüp duruyorum. Sabahları mutlu, öğlenleri umutlu, akşamları belirsizim, geceleri ise bir uçurumun ucunda buluyorum kendimi. Sanırım atlıyorum sabahlara.

Biri bana dedi ki, "Umutlu şeyler yaz. İnsanlar motive edici şeyleri okumayı seviyor.". Bende kimseye dağıtacak umut kalmadı, diyemedim. Kendime bile kalmadı. İnan bana insanları motive etmekle hiç ilgilenmiyorum. Ne halleri varsa kendileri görsünler. Umut mu? Umut artık bende yetişmiyor. O motiveye bayılan insanlar yemyeşil doğamı yerle bir edip kurak bir diyara çevirdiler. Umudu da bir zahmet marketten satın alabilecekleri bir şey sanmasınlar. Yapabiliyorlarsa kendileri yetiştirsinler. Ben yapamam. Benim inancım kalmadı yaşama. Umut ne ki...

Bir serzenişe hazırlıklı olun. Çünkü çaba gösteriyorum. Kaçmıyorum. Buradayım. Hayatımda ilk kez kaçmıyorum. Bu nedenle ne kadar saçma yazılar yazıyor olsam da bir şans vermelisiniz. Biliyorum, kimse kimseye şans vermek zorunda değil. Ama istiyorum. Artık birçok şey umrumda değil. Ama şans umrumda. Şans önemli. Gerekli. Hayati bir mesele.

Karışık kuruşuk bir 

şeyler söyleyeceğim. 

Benden düzen bekleme. 

Çünkü ben ya çok dağınık 

ya da çok düzenliyim. 

Ortası yok bende.

Hani önceden zaman geçmiyordu ya. Şimdi geçiyor. Akıp gidiyor ama ne yöne doğru gidiyor bilmiyorum. Umrumda da değil. Bu iyi bir şey mi? Aman, bu da umrumda değil. Bugün de bu notu bıraktım kendime. Düşünmemeyi öğrenebilir misin? Çünkü düşünmeyi öğrendiğinden bu yana canın canından çıkıyor. Montumun şapkasını taktığımda bütün dünyadan izole oluyorum. Çünkü o bir rüzgar geçirmez.



Papatya görünce hep çocukluğumu hatırlıyorum. Her yerde papatya vardı, tüm çimenler papatyalarla doluydu. Şimdi niye çimenlerde papatyalar açmıyor? Böyle harikulade bir şey niye yok? Ben çimenlerde papatyaları, sarı çiçekleri, uçuşan çiçek tozlarını ve uğur böceklerini görmek istiyorum. Ama göremiyorum. Çünkü yok. Varsa da çok uzaklarda bir yerde. Ben oraya gitmek istiyorum. Uzağa. Çiçeklerin çimenlerde yetiştiği diyarlara gitmek ve kalmak istiyorum. Ama işte buradayım. Bu nefesini tutmak gibi bir şey. Nefes almanın ne kadar güzel, rahatlatıcı bir şey olduğunu biliyorsun ama tutuyorsun. Bu kendimize yaptığımız en büyük haksızlık.

Sonuç olarak benden sonuç da bekleme. Ben sonuca varamıyorum. Girişi zorlukla hallediyorum, gelişiyorum, gelişiyorum ve sonsuza dek gelişiyorum. Sonları sevmiyorum. Biliyorsun. Sonuçlar da buna bağlı bir son. Tamam mı? Tamam, de. Çünkü şu sıralar hiçbir şey tam değil. Çabalıyorum ama kendi kendime haksızlık edip duruyorum. Ne yaparsam yapayım hiçbir şey yapmamışım gibi hissediyorum. Sanki hiç mücadele etmiyormuşum gibi. Sanki uyanıyorum ve uyuyorum. O 'ara'da bir şey olmuyor. Ama öyle olmadığını ve bir şeyler yaptığımı biliyorum. Yaşıyorum ama hissetmiyorum. Bütün mesele bu.

Kendimi çözdüm, diyorum.

Yanılıyorum.

Biri beni çözsün.

Çözülmeye ihtiyacım var.

Anlamadığım şeyleri sevmiyorum. Şu sıralar da kendimi anlamıyorum. Bu yüzden kendimi sevmiyorum. Neyden rahatsız olduğumu bulmam lazım. Yoksa yaşayamayacağım.

SIR: Kışta kaldım ben.

Senin üstünden mevsimler geçti.

Ben kışı atlatamadım.