Dünya Dönmeyeli

 "Yoruldum." 

Hissizleştim artık. Her şey daha kötü, daha acımasız ve daha kahredici. Yavaş yavaş da değil üstelik; hızlı hızlı tüketti hayat beni. Artık dayanmak isteyecek gücü bulmak bile istemiyorum. Eskisi kadar cesur da değilim; rüzgar değse ağlıyorum. Şimdi bir bardak suyum; üstüme bir kova su döküldü ve ben taşıyamadım. Hissettiklerimi neden hissettiğimi anlatmak istemiyorum. Sadece bir sürü kötü duyguyu aynı anda hissetmeyi biliyorum. Ruh emiciler gelse hemen teslim olurdum.

 "Yoruldum." 

Ben bir insanın bu tek kelimelik koca cümleyi öylesine söyleyeceğine inanmıyorum. Hissizleştim artık. En çok korktuğum şeyden bile korkmuyorum artık. Bir yandan dünyanın bütün duygularını yaşıyorum ama diğer yandan hiçbiri yokmuşçasına donuk bir ifadeyle duruyorum. Hiçbir şeye tepki verecek halim kalmadı. O kadar mutsuz ve umutsuzum ki.

En sevmediğim duygu hep çaresizlikti. Şimdi onu iliklerime kadar yaşıyorum; her gün. Çünkü bu konuda yapabileceğim hiçbir şey yok. Elimi ne zaman uzatsam orada hiçbir şey yok. Adımımı nereye atsam boşluğa düşüyorum. Boşluğun içinde bile boşluk var. Bir yere çarpmadan acıyor her yerim. Yardım isteyebileceğim kimse yok. Zaten olsa bile uzanan eli tutabilecek gücüm de kalmadı. Burada süzülüp ruh emicileri bekleyeceğim.

Uyumak istiyorum ama onu bile yapamıyorum. Düşünmekten uyuyamıyorum.

Hiçbir şey kalmadı. Geriye hiçbir şey kalmadı. İçimde hiçbir şey yok. İçim de dışım kadar bomboş. Hevesim kalmadı bir dakika sonrasına. Şimdi ne olacak? Yaptığım hiçbir şey bana iyi gelmeyecek. Şu sıralar hayatımda keyif aldığım tek şey dizi izlemek. Başkalarının hayatını izliyorum. İyi geliyor. Bana sahip olmadığım her şeyi veriyor. Bölüm bittiğinde ölüyorum. Hayata dönmek için diğer bölümü açmam gerekiyor. Ama bazen ondan bile sıkılıyorum. Hiçbir şey iyi gelmiyor. Hevesimi yitireli birkaç zaman oluyor. Uzun zaman. Bu ölmek. Asla gerçekten ölmüyorsun. Yaşamak, hayatta kalmak ve bir şeyler yapmak zorundaymışsın gibi hissediyorsun. Aslında hiçbir şey hissetmediğini unutarak...

Kalmadı. Geriye hiçbir şey kalmadı benden. Öylesine yaşıyorum. Bir umudum yok, bir hayalim yok, bir adımım yok. Bir çizgide ileri geri yürüyorum. Buradayım ama değilim de. Başka bir yerdeyim. Neredeyim? Bilmem. Nerede olduğumun da bir önemi yok aslında. Bir amacı var mı hayatın? Hayatta olmanın, hayatta kalmanın... Bir amacı var mı? Bir amacım var mı? Bir amacım yok. Ben yokum bu oyunda. Kendimi bir simülasyonda olduğuma ikna ettim. Böylesi daha katlanılır.

Savaştım kendimle. Kazanamadım. Hep yanlıştı sorular, cevaplar... Birbirine karıştılar. Eksildim. Yalnız kaldım. Beni hiç... Yenildim. Başka soru istemiyorum, başka cevap yok. Burada, bu çizgide... Yarım kalıyorum. Bir sonum var mı benim? Hayatımı baştan yaşayabilseydim farklı mı olurdu her şey? Bilmem. Belki daha kötü olurdu. Korktum ben. Bir kere korktuğumu kabullendim ve orada bittim ben. Bir daha hiçbir savaşı kazanamadım. Sindim. İçime sindim. Dışarıdan bakınca öyle görünmediğimi biliyorum ama içimde yenik bir ruh taşıyorum. Yoruldum. Daha fazla taşımak istemiyorum.  

Bazen ağlıyorum. Sanki zehrim akıp gidiyor. Bu o kadar iyi geliyor ki... Birkaç gün dayanacak gücü veriyor. Sonra yine baştan... Baştan... Bu daha ne kadar devam edecek? Sonsuza kadar sürecekmiş gibi geliyor. Bunları yazmak bile benim için çok zor. Ama yazmak istiyorum. Hepsi saçmalık olsa da bunlar benim saçmalıklarım. Ama saçmalık olmadıklarını biliyorum. Çünkü tüm bunları hisseden milyonlarca kişi bulabilirim. Dünyanın bu acımasız sistemi hepimizi kemirdi. Bir çizgide gidip gelen robotlara dönüştük. İnsan olduğumuzu unuttuk. Bunun farkına varıp kabullenemeyenler olarak da kendi kendimize yenildik. 

Sonsuz bir acıyla,