Avuçlarım

Daha az kelimeyle her şeyi daha iyi anlatmak istedim. Ama anlatmak istediklerimi anlatacak bir kelime yok. Duygusuz muyum ben? Sadece kendi acılarımı mı görüyorum? Bencil miyim o kadar? Bu bahsettiğim kişi bana benzemiyor. Öyle biri olduğumu hatırlamıyorum. Ama bazen bazı insanlar bana öyle biriymişim gibi davranıyor. Bir şeyleri ben mi abartıyorum? Sadece bana acı verdiğini dile getirdim, yorulduğumu, artık dayanamadığımı söyledim. Artık bunu yapamam. Bir şeyleri yapmak zorundaymışım gibi sıkboğaz edilmek istemiyorum. 

Fark etmeden stres topları biriktirmişim elimde, avuçlarıma tırnaklarımı batırmışım, nefesimi tutmuşum. Ta ki boğulana dek... Bir noktada patladım. Her zamanki gibi bir yere kadar dayandım. Ama sonunda yine patladım.

Ben huzurlu olmak istedim bu hayatta. Mutlu olmasam da olurdu, hiç sorun değildi. Ama... Ama huzurlu olmalıyım. Anlıyor musun? Gözyaşlarımı silmekten yoruldum. Bu hayatta başıma güzel bir şeyin gelmeyeceğini biliyorum. Geri kalan hayatımda sadece huzurlu olmak istiyorum. Çok mu şey istiyorum? Yarına dair tek sebebim vardı onu da elimden aldılar. Artık ben neye tutunacağım...

Huzur yeterdi. Ama artık biliyorum ki ne yaparsam yapayım, nereye gidersem gideyim olmayacak. Yeni bir hayata başlamak istiyorum. Şimdiye kadar tanıdığım kimsenin olmadığı bir yere gitmek istiyorum. Kimsenin ulaşamayacağı kadar uzak olmak istiyorum. Kendimi unutmak, kendimi tanımaya yeniden başlamak istiyorum. Belki bu sefer kendim olabilirim. Rollerden ve insanlardan sıyrılarak. Kimseye öfkeli değilim ama bana iyi gelmediklerini biliyorum. Yeterince uzağa gidemeyeceğimi bildiğim gibi.

Çok mu kötüyüm?

O kadar ne yaşadın, diyorsun. 

"Yaşamadım."

Hayatta kaldım sadece.

SIR: Sırrım kalmadı.