Hiçbir zaman mı?

Uzun parmaklarını ensemde gezdirdi.
"İşte buradayım." diye fısıldadı.
Nefesi ensemde yayılırken gözlerimi yumdum.
"Her zaman." diye fısıldadım.

Parmakları güçsüzleşti. Gözlerimi araladım.

"Alınma." diye mırıldandım, "Seninle ilgili değil."
"Her zaman," dedi, "Benimle ilgilidir."
Gözlerimi kıstım. Haklı olabilirdi. Ama değildi.
"Kendimi bir şeylere adayamıyorum."
"Bana da mı? Bana adayabilirsin, Suçlu. Bana ne zaman istersen adayabilirsin!"
"Ben her şeyde varım, Dedektif. Ben her şeyde azar azar varım. Özellikle bir şeyde var olup tamamlanmak bana eksilmek gibi geliyor. Zaten, tamamlanacağını sanmak biraz aptallık olmuyor mu? Bir pilin şarjı bile bitmek için tamamlanıyor. Bir şeye kendini adamak onu olabilecek en iyi hale getirmeyi gerektirir. Sonra da bitmeyi. Ama ben endişe doluyum, kasvetliyim. Bu şekilde kendimi hiçbir şeye adayamam."
"Hata yapmaktan ölesiye korkuyorsun."
"Hani çocuklar elini sobaya yaklaştırdığında 'cıss elin yanar' derler ya...Ben bütün yaptıklarımda her an elim yanacakmış gibi korkuyorum. O 'cıss' sesini kulaklarımda duyuyorum. Ben hep o sobanın etrafında elimi gezdiriyorum."
"Kulaklarını tıka, gözlerini yum, gerekirse duygularını kapat!"
"Bu mümkün değil!"
"İçinde seni tutan bir şey mi var?"

Gözlerimi yumdum.

"Sen varsın."
Omuz silkti.
"Çık dışarı!" diye bağırdı.
Kaşlarımı çattım.
"Böyle demen yeterli, Suçlu!" diye çığırdı.
Başımı hızlıca iki yana salladım.
"İstemiyorum."
"Hiçbir zaman mı?"
"Hiçbir zaman."
Kısa bir nefes çekip gözlerimi açtım.

"Kendimi sürekli bu şeyin içinde buluyorum. Hiçbir zaman hiçbir şey için yeterli olmamak nedir, biliyorum ve istediğim şeyleri tamamlayacak unsurların bende olmadığını görüyorum. Bu beni durduruyor. Ama istemeye devam ediyorum. Sürekli istiyorum, sürekli! Durduğumda bile durmaksızın istemeye devam ediyorum. Hayal ediyorum ve hayal ettiklerimin arasında sıkışıp kalıyorum."

"Peki neden kendini istediğin şeye adamıyorsun? Belki o zaman tamamlayabilirsin."

"Tamamlayamam, Dedektif! Yapamam. Benim istediğim şey insanların ağzına bir parmak bal çalmak, fakat insanlar bir parmak baldan sonra daha fazlasını istemeye başlar. Tıpkı benim gibi. Biz insanlar müthiş bir doyumsuzluk içindeyiz. Şaşırmak, Dedektif, şaşırmaya bayılıyoruz."

"Bu kötü bir şey mi?"

"Bu değil ama şaşıracak bir şeyin kalmaması kötü. Sonrasında her şey yapay geliyor. Her şeye şaşıramazsın ve hayat şaşırmaktan ibaret değil. Birçok duygu var."
"O halde diğer duygulara odaklan. Sevilmezse kaygısını bırak, onaylanmak zorunda değilsin."
"Değilim. Ama bir parçam, büyük bir parçam, onaylanmayı ölesiye istiyor."
"Mutluluğa böyle ulaşamazsın."
"Geçenlerde az kalsın ulaşıyordum!"
"Aa! Sonra ne oldu?"
"Tam mutluluğun kaynağına ulaşıyordum ki insanlara çarptım."
"Ah şu insanlar!"

"Kimse kimsenin ne yaşadığını bilmiyor. Zaten kimse kendisinin ne yaşadığını da bilmiyor. Yani kimse kendi hikayesini bilmiyor."

"O halde kimse bir hikaye yazamaz."
"Kimse gerçek bir hikaye yazamaz. Fakat gerçek bir hikaye yaşar. Ne yaşadığı mühim değil. Zaten hiçbir zaman olmadı. Çünkü kimse kendini tanımıyor."
"Ben seni tanıyorum."
"Keşke tanısan ve anlatsan."
"Bunu kaldıramazsın diye endişe ediyorum."
"Hani beni tanıyordun? Bunu ben bile biliyorum!" diye güldüm.
"İçinde bir özgürlük kıpırtısı, bir özgürlük ateşi. Sanki beynine paslı bir kelepçe vurmuşlar, bu sana engel olamamış ve sen onu kırıp parçalarına ayırıp kurtulacaksın. Yapacaksın!"
"Yapacağım, değil mi? Çünkü az kaldı."
"Her zaman azdır."

SIR: Zamanın içinde sıkışıp kaldım. Sonsuzluk böyle bir şey galiba.