Devam Etmek

Bunu düşünüyorum. Her ne hakkında her nasıl şekilde yazarsam yazayım, her neyden bahsedersem edeyim ve yazdıklarım her ne kadar saçma ya da mantıklı olursa olsun şu klavyedeki tuşlara basmayı seviyorum. Sanırım bu aklımdaki düğümleri çözmeme yarıyor. Çoğu zaman neyden bahsedeceğimi bilmeden basmaya başlıyorum. Zaten neyden bahsedeceğimi bilmeden yazdığım için bu kadar karışığım. Ama biliyor musun, karışık olmak o kadar iyi hissettiriyor ki! Çünkü ben karışığım, her şey gibi. Düzenli olmaya hiç ihtiyaç duymuyorum artık. Belki de ne yapacağımı bilmediğim bir zamanın ortasında aslında ne yapacağımı bildiğim için kendimi bir şeylere zorlamayı bıraktım.

Arka binadaki herkese salça olup pencereden bütün gün diğer komşularıyla gıybet yapan kadın sinirime dokunuyor, bütün sinirlerimi uyandırıyor. Alarm yerine onun sesini kullanıyorum. Perdeyi yarım yamalak açıp kızıyorum ama yine de bana gülümsüyor. Sanırım deli. O gülümseme içten bir gülümseme sanıyorsan çok yanılıyorsun. Boş versene, gülüşü. Bir insana bir kez bir şeyi söylediğinizde anlamaması onun suçu değildir. Fakat elli kez söylediğinizde anlamaması deli olduğuna delalettir. Ha bir de giriş kattaki çocukların hiçbir şey olmamasına rağmen çığırtkan gibi ağlamaları var tabi. Çocuklardan birinin yine çocuk olan ağabeyi ortalama on, on beş kez falan sükunetle neden ağladığını sordu. "Neden ağlıyorsun? Hadi bana söyle. Neden ağladığını söyler misin? Bir şey mi oldu? Neden, ..." Bu sükunet karşısında daha fazla sinirlenemedim ve gözlerimi açamadan dinlemeye devam ettim. Çünkü merak ediyordum, gerçekten neden ağlıyorsun? Çünkü her gün böylesin ve bence artık buna bir son vermen gerek. Çünkü ben ağabeyin kadar sükunet dolu bir insan değilim. Sadece uyumak istiyorum. Ama çocuk cevap vermiyordu, arada durup ağabeyinin sorusunu dinliyor ve sonra çığlığı basarak ağlamasını sürdürüyordu. Hiçbir şey olmuyor diye ağlıyor olabilirdi. Çünkü bazen ben de hiçbir şey olmuyor diye ağlayacak gibi oluyorum. Ama çığlığı basmıyorum, orası ayrı. 

Devam etmiyorum.

Şimdi ediyorum. Çünkü senin kadar güçlü ve umarsız olmayı çok istiyorum. İnsanlar bana çok güveniyor, ben kendime hiç güvenmiyorum ve bana güvenilmesinden de çok sıkıldım. Çünkü insanlar sana güvendikleri zaman güçsüzleşiyorsun. Güç arıyorsun ve güç verecek kimse kalmıyor etrafında. Kimsenin aklına senin de gücünün tükenebilir olduğu gelmiyor ama sen insansın ve her zaman stabil kalmıyorsun. O zaman güçlü olmak senin zorunlu kimliğin haline geliyor. Her şeyin fazlası zarar diye bir laf var, güvenin de fazlasının böyle bir yan etkisi var işte. Biliyorum, sen de zayıfsın ama güçlüsün de. Çünkü gücünün tükenebileceğini biliyor ve sana biraz güç bırakıyorum. Bittiğinde söyle. Çünkü güçsüz kaldığımda bile senin için biraz güç ayıracağım. Bunu neden mi yapacağım? Çünkü biri yapmalı.

Anlatamıyorum ama en basit haliyle kendimi buldum bu şarkıda.