Zamana Bıraktığımız İnsanlar

Yaşamaya başladığımız andan itibaren kendimizi de yavaş yavaş zamana bırakmaya başladık. Günlerimizi, yaşlarımızı ve bizi biz yapan birçok şeyi de onlarla birlikte bıraktığımızın farkına varamadık. Bir konuyu, bir gidişatı, bir meseleyi, bir işi, bir ilişkiyi ya da bir insanı zamana bırakmaya karar verdiğimiz an hayat üzerimizdeki fazlalıkları fazla fazla alıyor. Geriye kalanlarla çok eksiğiz.

Oysaki insan zamana bırakılası bir varlık değildir. Kırılır, üzülür, yıpranır, yaşlanır ve ölür. Hatta bazı insanlar yaşlanmadan ölür. Varlığı erkenden yokluğa karışır. Zamanın boşluğunda kaybolur. Bir insanı zamanın içinden çıkarıp almak mümkün değildir.

Zaman öyle derin bir kavram ki... Tutsan tutamazsın. Ne durdurabilir, ne ilerletebilir ne de geriye doğru sarabilirsin. Üzerimize basıp geçtiği anlarda fark etmesek de zamanın sonunda ne denli ezildiğimizi anlarız.

Bir insanı bıraktığınız zamana geri dönemezsiniz. Kaldığınız yerden devam edemezsiniz ve yeniden başlayamazsınız. Çünkü zaman sıfırlanamaz. Kaldığınız yerden devam etmek için çaba gösterseniz de yemeğin soğuduğunu fark edersiniz. Yemeği ısıtayım, deseniz de onca zamanın ardından tadının ne denli bozulduğunun farkına varırsınız.

Boşuna dememiş Zarifoğlu; "Aşk duraksar ve yara alır." Aşk, zamanla duraksar. Zamana bıraktığımız insanlara artık sadece uzaktan bakabiliriz. Hala çok güzel, hala çok asil. Ama yaralı. Tadını tuzunu geride bırakmış zamanın ortasında yürüyor. O da tıpkı sizin gibi sadece bakıyor. Ama yol aynı değil. Çünkü biz bırakılacak en son şey olan insanı zamana bıraktık.