Farkında mıyım?

Gözlerimi karşımdaki sokağa diktim. Kararlı bir ses kulağımı sarstı. Dikkat kesildim.
"Farkında mısın?"

Kendimi otomatik cevaplamaya aldım.

"Değilim."

"Daha neyin farkında olup olmadığını sormadım." diye isyan etti.

"Şu an hayatımın en farkındasız dönemindeyim. Ne söylersen söyle farkında olmayacağım."

"Farkımda ama yine de sormak istedim."

"Farkımda... Ne ilginç kelime. Birkaç kez söyledikten sonra tuhaf bir kelimeye dönüşüyor. Anlamı kaskatı bir hale geliyor."

"Bütün kelimeleri tekrar tekrar söylersen hepsi kulağa anlamsız gelmez mi?"

"Sadece kulağa mı?"

"Göze de gelebilir."

"Bilmem. Belki de anlamlı bir kelime bulabilirim."

"Anlamı aramaya mı çıktın?"

"Bu aralar her şeyde onu arıyorum. Fakat bulmak öyle zor ki Dedektif! Öyle zor ki! Bulabilecek miyim bilmiyorum. Özellikle aramıyorum. Ama kendimi ararken buluyorum."

"Kendini mi arıyorsun, anlamı mı?"

"Kendimi bulsam... Kendimi bulsam anlamı da bulacağım."

"Hangisi daha zor?"

"Soyutluk."

"Üçüncü bir seçenek mi vardı?"

"Soyutların peşinden koşuyorum Dedektif. Farkında değil misin? Farkında... İkisi de o kadar soyut ki! Bu yüzden ikisi de birbirinden daha zor. Sağa gitsem ruhum boşluğa düşüyor, sola gitsem bedenim!"

"Sadece yaşayamaz mısın?"

"Sadece yaşamak nedir?"

Sesi kesildi.

"Bana bir şey söyle!"

Soluğu kesildi.

"Her zaman diyecek bir şeyin vardır. Şimdi neden yok?"
Sesi soluğu geldi.

"Düşünüyorum da, sanırım cevabı buldum. Sadece yaşamak, sade yaşamak değildir."

"Sadece yaşamak, sade yaşamak değildir." diye tekrar ettim.
"Belki de bütün mesele sadeliktedir. Yaşam oldukça renkli fakat ben sadeliğin tonsuzluğuna büründüğümün farkında değildimdir Dedektif? " 

"Farkına vardığında bir şeyler değişecek mi?"

"Elimden bir şey gelmez gibi hissediyorum."

"Üşeniyorum, demiyorsun da!" diyerek güldü.

Gözlerimi kısıp ona bakmaya çalıştım.

"Hiç bir şey için uğraştığımı görmedin mi?" 

"Gördüm. Ama olumlu bir sonuç görmedim."

"Ama uğraştım."

"Evet ama senin için olmayan şeyler için uğraşıp kendine ait bir sonuç yaratmaya çalıştın. Başkasıyla ilgili bir makalenin sonucunu kendi makalene yazamazsın değil mi? Üstelik henüz makaleni yazmaya bile başlamadan bir sonucu sahiplenmen ne kadar doğru olur?"

"Belki de kendimle ilgili bir makale konusu bulamıyordumdur."

"Bulman gerekmiyor. Kendi hayatına dokunman gerekiyor."

"Kendi hayatıma dokunduğumda canlı bir dokuya rastlayamıyorum. Sanki yaşam benim dışımda her yerde. Bir çöp poşeti bile yaşamın o muazzam canına sahip. Fakat ben... Benim hiçbir yerimde yaşam yok."

"Olmadığına o kadar inandırmışsın ki kendini!"

"Olduğunu görmek istiyorum." diye tısladım.

"Göz kelimesini irdele o halde. Olumsuzlukların hepsini o çöp poşetine tıkarak buna başla!"

"Tamam. Önümüzdeki hafta başlayacağım."

"Dalga mı geçiyorsun?"

"Hayır. Olumsuzluklarımı çöp poşetine tıkmamı ve öyle başlamamı söylemedin mi?"

"Evet. Fakat ne ilgisi var?"

"Zannettiğin kadar kısa sürede tıkabileceğimi zannetmiyorum. Oldukça fazlalar."

"Ah!" diye soludu.
Gözlerini devirdi ve konuştu.
"Aklını mı yuttun?"

"Keşke..." diye fısıldadım.
"Farkında mısın, demiştin. Neyin?"diye sordum.
"Farkında mısın?" diye yineledi.
"Farkında mıyım?" dedim manasızca.
Alay eder gibi bir ses takındı.
"Delireceksin, değil mi?"
"Delirteceksin, değil mi?"
"Delirteceğim."

SIR: Delilikle bir derdim var.

İçimdeki Dedektif