Herkes mutlu ya da kimse mutlu değil.

Amaçlar değişiyor. Hayaller ertelemelere doymuyor. Ben? Ben, olmadığım gibi olmaya devam ediyorum. Bazen eksildikçe eksilmeme rağmen tamamlandığımı var sayıyorum. Bir şarkıya tesadüf ediyorum. Tüm eksiklerimi fazla fazla iade ediyor. Ya da beni çarpanlarıma ayırıyor. Bugüne kadar ne kadar kırılıp kendimi toparladıysam, toparladıklarımı yeniden yere saçıyor. Omuz silkiyorum. Hiçbir şey için üzülmeme sözü veriyorum. Minik şeylere tepki veren ruhuma engel olmaya çalışıyorum artık. Kalbimin çok hızlı çarpmasına, bünyemin ters yüz olmasına izin vermeme sözleri veriyorum kendime. Kanımın yüzüme hücum etmesini istemiyorum. Etrafımdaki insanların durmasını istemiyorum. Her sabah gözlerimi açtığımda halüsinasyon görmemeye çalışmaktan vazgeçiyorum. Kabulleniyorum laciverti.

Bazen diğer tüm seçenekleri yok sayıp iki şey olduğunu sanıyor insan. O ikilikteyim. Herkes mutlu ya da kimse mutlu değil. Yalnız kaldığın o anda kimse oluyorsun. Ama yalnız olmadığın anda herkessin. İnsan üzülüyor. Üzülmeli de zaten. Neden bilmiyorum ama mutsuzluk güzel his, yaratıcı. Acılar yaratıcı. Kalp kırıkları klişe fakat yaratıcı.

Sadece yaz. Yazmak, boyamak gibi değil. Anlatmak gibi. Ya da belki boyamak. Boyamak da anlatmak. Beyaz bir sayfayı ya da beyaz bir ekranı bedeninde var olan bütün düşüncelerin ve duyguların rengine boyamak. Anlatmak da değil belki. Konuşmak. Fakat hangi renklerle? Ben çoğunlukla beyaz sayfaları siyaha boyadığımı fark ediyorum, bazen araya çocukluk girip sıcak renklere çevirmese hepten karanlığa boğulacağım. Ama neyse ki bir zamanlar çocuktum ve hala bir yerimde yaşar.

(Az sonra bilerek yazım hatası yapacağım, içim hiç rahat değil ama bunu yenmem lazım.)

***

Yo! (bkz: yazım hataları fobisi) Ön yargıları kıramıyorum. Olmuyor. Birinin kafasında öyle bir zaruret var ki, adı da ön yargı. Yahu başka bir insanın kafasına girip bütün ihtimalleri onun yerine değerlendirip sonra da olumsuz sonuçlarda boğulan insanlar var. Ben asıl onların kafasının içine girip bir arkadaşa bakıp da çıkacaktım demek istiyorum. Varsayıyorum ki, "Bu fikri onaylamaz." diyor birisi, "Yahu!" diyorum, "Onun yerine düşünmesene, git sor!" Ama, "Yok" diyor, "Zaten onaylamayacak." Sanırsın kafasında bir paralel evren kurmuş da gidip sormuş o da yok, olmaz demiş. Bu kafa nasıl bir kafa ben anlamıyorum. Açıklamalar yapıyorum. Bak kardeşim, o iş öyle olmuyor. Sen tüm somutluğunla gidip o somut ağzını açıp o somut sesinle cümleleri kurup sonuna da somuttan bir soru işareti eklemeyi ihmal etmeyip cevabı karşı tarafın kendi hür iradesiyle vermesini bekleyeceksin, o da sana o muhteşem somut ağzıyla cevap verecek.

(Yazım hatası yapmadan önce bilerek yaptığımı belirttiğime göre henüz yenmiş sayılmam.)

Bu durum birçok kez birçok insanla başıma geldi. Bir şekilde ikna edip somutlaştırdım kafasındakileri ama sonra ne oldu? Sonra bir gün yine aynı ön yargıyla boğuşurken gördüm. Her seferinde birinin seni somutlara mı itmesi gerekiyor? Paralel evren de bir yere kadar. Bir olumlu ön yargı deneyiminden sonra niçin yine olumsuz ön yargılara boğuluyorsun? Çünkü onaylamaz, mı? Sonsuz boşluğun içine düş he mi?

Ben bazen o sonsuz boşluğun içine düşüyorum işte. Olumsuz şeyler kurmamaya çalışıyorum paralel evrenimde. Ama bazen kafamdaki paralel evrende bile olumsuzluklar yakama yapışabiliyor. Şimdi bilgisayarın beyaz tuşlarına melül melül bakıyorum mesela, yine mi düştüm acaba diye? Şarkıyı başa sarıyorum, çıkıyorum boşluktan. Bak, bir şarkı beni boşluktan çıkarabiliyor. Gülümsedim.

Ben bir şeylere başlamakta ve bitirmekte çok zorlanan biriyim. İçime bir türlü sindiremiyorum başlangıçları ve sonuçları. Beni bir yazının ortasına atın. Beni bir okyanusun ortasına atın. Beni bir insanın ruhunun ortasına atın, merhaba demeden. Çünkü ben merhabaları ve hoşçakalları sevmiyorum. Ben hızlı giden trenleri seviyorum. Hem tren yavaşken ya gitmeye ya da durmaya karar vermiş oluyor.  Ama ben gitmek ya da durmak istemiyorum. Ben ilk ya da son istasyonlarda bulunmayı istemiyorum. Ben tren ilk istasyona ve son istasyona hiç uğramadan sonsuzlukta devam etsin istiyorum. Belli ki sonsuzluğu seviyorum.

Seviyorum tabi. Çocukken de sürekli kafam buna takılırdı. Böyle sonsuz yaşama sahip doğaüstü karakterlere sahip filmleri, dizileri izlerken hep sonsuzluğu düşünürdüm. Zamanın başından itibaren sonsuzluğu yaşamak isterdim. Ömrüm bana hep çok az gelirdi. Hala öyle gelir. Az çünkü. Öleceğim zamanı bilsem de bir şey değişmez. Ben zamanın her yerinde bulunmak istiyorum. Hepimiz biraz ölmek isteriz. Bazen ben de isterim. Ama daha çok yaşamak isterim. Daha çok, daha eski ve daha yeni.

Çok hayalperestim. Fakat hayaller çok güzel değil mi? Gerçekler suratımıza atılan tokatlar gibi. Ama hayaller? Hayaller benim saçlarımı okşuyor, hayaller bana gülümsüyor, hayaller bir kış mevsiminde dışarıda kar yağarken ve bütün sokakları kaplarken beni sıcacık yapıyor. Bir yandan üşüyorum ama hissetmiyorum.

%50 realist %50 hayalperestim. O yüzden kim hangi yanımı görürse oraya bir etiket yapıştırmaktan vazgeçmiyor. Beni her gördüklerinde bir etiket daha! Realist tarafım etiketlerle dolu ama hayalperestliğime ulaşan etiket sayısı bir elin parmaklarını geçer mi? Geçmez. İmkansız değil. Zaten çok da önemli değil, demek istemiyorum. Kendi kendimi ters köşe yapmayı da pek bir sever oldum. Duruyorum. Dur-dum!

SIR: Bir gün bir gün bir çocuk eve de gelmiş kimse yok.