Konuşalım mı?

"Ne tuhaf." diye mırıldandım.

"Tuhaf olan ne?" diye sordu anlamayarak.

"İnsanlar. Basit şeyleri seviyorlar."

"Ne gibi?"

"Hızlı bir şarkı gibi. İçinde duygu olmayan bir şarkı. Anlamsız olan birçok basit şey gibi."

"Senin için basit olanlar diğerleri için anlam taşıyabilir."

"Belki de ben bunu anlamıyorum. İnsanların sevdiği o basit şeyleri anlamıyorum. Ama küçük şeyleri sevip, küçük şeylerle mutlu olan ve küçük şeylerle üzülen bir insanım. Yalnız bir fark var. O küçük şeylerin bir derinliği oldu hep, asla basit değildiler. İnsanlar basitlikle küçük şeyleri birbiriyle karıştırıyor. Oysaki çok büyük şeyler de basit olabilir. Bir şarkı diyorum, bir şarkı. Çok hızlı bir şarkı."

"Şarkılarla derdin ne?"

"Benim değil, bence onların benimle bir derdi var."

"Şarkıların seninle ne derdi olabilir?"

"Ben insanım, duygu geçirmez bir zırha asla sahip olamayacak bir insan. Bunu biliyorlar."

"İnsanlığından vazgeçebilir misin?"

"Vazgeçebilirim. Fakat vazgeçtiğimle kalırım. Olduğum şeyi inkar etmek ne büyük aptallık olur!"

"Haklısın. Bazen seninle konuşurken ne dediğimi bilmiyorum."

"Ne diyeceğini bilmiyorsun."

"Bana büyük şeylerden bahset." diye soludu.

"Daha sonra." dedim. 

Çünkü zorlamanın anlamı yoktu. Bazen bir yerde tıkanır kalırsın. Noktayı koymanın anlamı birkaç cümle daha kurduktan sonra anlamsızlaşabilir. Bunu bize yapmayacağım. Durmak istediğimde duracak ve konuşmak istediğimde konuşacağım.

"Nasıl istersen!" diye fısıldadı.

"İçimden konuşmanın bir faydası yok, kulakların çok iyi duyuyor."

İçimdeki Dedektif