Sezen'le konuştum: "Bekle." diyor.

Belki de güzel şeyler oluyordur, ben umutsuzca sürüklenirken.

Nerede mi oluyor? Bilmiyorum. Ama bir yerlerde güzel şeyler oluyor Sezen. Kokusu burnumun direğini kırıyor. Henüz bana doğru yaklaşmaya tereddüt eden salt bir umut. Adım adım itinayla bana yürüyor. Ayakkabılarını çıkartmış üstelik çıplak ayakla yürüyor! Ah ince ruhlu güzellik! Geldiğini anlamayayım diye ayaklarına cam kırıklarının batmasına razı oluyor. Ama alıyorum kokusunu. İşte, geliyor! 

Umudumu koyduğum yeri bulamayıp pes ettiğim anda gelip sarılacak bana. Hissediyorum Sezen, hissediyorum bana sarılmak için çıldırıyor. İçin için gülüyor. Benim içim nasıl umutsuzluktan kırılıyorsa onun içi de heyecandan kırılıyor. 

Bir müzikle gelecek bana. Seveceğim. Ben de umudu seveceğim, işim ne! Sevecek insan mı kalmadı, deme. Kalmadı Sezen, vallahi de kalmadı billahi de kalmadı! Bırak seveyim şu umudu. Bırak insan bedeni kadar somutlaştırayım onu. Ete kemiğe bürünsün, doyasıya sarılayım, tutayım ellerinden, öpeyim gözlerinden. Söz, çok sıkmayacağım! Sanki sen izin versen gelecek umut. İzin verirsin değil mi?

Şu insan gibi hissediyorum bak, ellerini havaya kaldırmış, selam duruyor görmediği her şeye. Görmediklerini bekliyor, beklemesini biliyor. Ben neden beklemeyeyim? Üstelik çok üzgün görünüyor. Ben arada sırada gülüyorum bile. Hiç gülmediği her halinden belli olan adam bile görmediklerini bekliyor. Üstelik ben kokusunu alıyorum. Taptaze fakat acı bir koku. Umut bile ölmüş, Sezen. Ceset kokuyor. Bir ceset nasıl taze kokar, deme. Bugün bunu söyleme. Umudun cesedi bile taze kokar. Kokusunu al. O adamın burnu tıkalı.

Çok sevgili umut, sen en güzel bende yaşarsın. Bende! Hey sana diyorum! Ben, ben! Ben, umudunu kaybettiğinde bile umudunu kaybetmeyen insanım. Fakat bana ölerek geliyorsun. Sen ne diyorsun Sezen bu işe? Sence de umut artık biraz ayıp etmiyor mu? 

Belki de tüm suç o cam kırıklarını süpürmeyi akıl edemeyen bende. Ah, ah ne yaptım! Kendi umudumun canını aldım! Bu dünyada güzel bir umut vardı, uzaklardan bana doğru yollar katetti ah ben ne yaptım! Yaşatacağım. Seni içimde yaşatacağım. Kalbin yeniden atmaya başlayacak, doğru insana geldin. 

Evrendeki her şeyin içime çekildiğini hissediyorum. Göğüs kafesimin içine dolduğunu hissediyorum bütün acıların. O kadar katlanılmaz fakat bir o kadar da olağanüstü bir acı. Evrendeki bütün acılar etimde kocaman bir yarık açıp kemiklerimi kırıyor. Bu günlerde bir kara delik gibiyim. Her şeyi sığdırıyorum sonsuz boşluğuma. Fakat boşluğun bile doluluğu vardır ve bu boşluk epey ağır. "İyiyim." demek ne büyük, ne ağır görev! Fakat iyi olmadığım zamanlarda gerçeğim.

Umutsuzum. Sürükleniyorum. Durdur umut. Gözlerim bir beyazlığa daldı. Nefes aldığımı hissetmiyorum lakin göğsümün yükselip alçaldığını görüyorum. En naçizane alışkanlıktır nefes alıp vermek. Bir şeylere üzülmüş olmalıyım. Üzgün gibi bir halim var. Uykumu alamadım yine kabuslar geçti üzerimden. Hayatımın en küçük enerjisine kadar söküp aldı yine. Uykum var. Uyumak istemediğim bir uyku. Biraz daha beklemek istiyorum umudu, elimi tuttu tutacak!

Sezen fısıldadı.
"Bekle."