Konuşamadıklarımızdan mısınız?

"Yine dikmişsin gözlerini göğe. Ağlamamak için direniyorsun, belli. Sahi sen neden ağlamak dolusun bu aralar?"

Burnumu çektim. Birkaç saniye sonra gözlerimi indirdim. Ama yere değil, tam karşıma.

"Konuş." diye sızlandı.

"Bir çocuk gibisin." diye söylendim ama sesim bile düğümlenmişti. Boğazım acıyordu.

"Acır tabi, tuttuğun gözyaşlarında boğulacaksın diye korkuyorum."

"Korkma, antrenmanlıyım."

"Bugün anlatacak mısın?"

"Bugün sana anlatacağım bir şey yok. Bugün kimseye anlatacağım bir şey yok. Kendimi anlamadığım bir gündeyim. Sen anlayabiliyor musun?"

"Anlatmaya yeltensen anlayacak gibi bir halim var."

"Buna inanmadığın her halinden belli."

"Fakat göğe bakıyorsun. Neden ağlamak dolusun?"

"Sıkıldım. Belki de tek cevap budur."

"Sıkıldığın için mi?" derken şaşırdı.

"Ömrümü birileri ekmek arası yapıp yiyormuş gibi hissediyorum."

"Belki de kendin yiyorsun ama farkında değilsin."

Birkaç saniye düşündüm.

"Çocuk olmak için fazla büyük bir laf." diye mırıldandım.

"Birkaç çocuktan ibaretim. İçimize çocuklar kaçmış. Seslerini duymuyor musun? Tabi duymuyorsun. İçimizde zıplayıp durmuyorlar, yakalamaca da oynamıyorlar, hayata dair acıların birikti içimize. Çocuklara bir şeker ver."

"Bir şeker yetecek mi?"

"Çocuk bunlar, her şeyi paylaşmayı bilirler."

Cebime baktım. Üzüldüm.

"Şekerim yok." dedim.

"Arka ceplerine bakmadın!" diye heyecanla atıldı.

Hemen arka ceplerime uzandım, minik bir şey buldum ve çıkarıp avucumdaki şekeri görünce gülmeye başladım.

"Şimdi bu çocuklara şekeri nasıl vereceğiz Dedektif?"

"Verdin bile, gülüşünden afiyetle yediler."

Gülümsedim. Gülüşümden şeker yiyen çocuklar vardı içimde. Onlar şekersiz kalmasın diye güldüm. Ömrümü ekmek arası yapıp yiyen insanlara inatla şekeri ağzıma attım. O şeker bütün ömrümü o bayat midelerin içinden çekip almaya yetmeyecekti belki ama bayat mideler şekeri sevmezdi. Çünkü içinde çocuk barındırmayan insanlara şeker zehir gibi gelirdi.

İçimdeki Dedektif