Konuşalım.

"Nasılsın?"

Bir an irkildim ve etrafıma baktım. 

Tekrar konuştu.

"Ne düşünüyorsun?"

"Anlamadım." diyerek kaşlarımı çattım ve sandalyemde rahatsızca kıpırdandım.

"Saatlerdir burada oturup tek başına kahve içiyorsun, insanların yüzlerine bile bakmadın."

"Ne düşündüğümü inan ben de bilmiyorum. Dalıp dalıp gidiyorum Dedektif, çek kurtar beni."

"Kurtulacak ne var bu kadar?"

"Olduğumuz yere baksana. Etrafıma bakmadığımı söylüyorsun. Ama bakıyorum Dedektif. Birkaç saniye baktıktan sonra aynı şeylere bakmanın manası nedir? Hepsi yanımdan geçip giden insanlar."

"Burada soruları ben sorarım!"

"Hadi ama... Yapma!"

"Pekala. Anlamı aradığını sanmıyorum."

Yüzümü buruşturdum.

"Ne demek istiyorsun?"

"Etrafındaki insanların yüzlerine bakmaya korkuyorsun. Biriyle bağ kuracaksın diye ödün kopuyor."

Gözlerimi devirdim.

"Ne ilgisi var?"

"Kendine itiraf etme mekanizman mı bozuldu senin?"

"Bozulsaydın seni duymazdım." dediğimde keyfim çoktan kaçmıştı.

"Bir alaka kur." diye diretti.

"Kuramıyorum. Sen kur."

"Neden yalnız oturup, yalnız kahve içip, yalnız benle konuşuyorsun?"

"Çok fazla 'yalnız' kullandın."

Boğazını temizledi ve mahçup bir ses tonuna büründü.

"Çok fazla yalnızsın."

Buruklaştım.

"Yalnızlığın fazlalığı olabilir mi?"

"Olabilir. Haddinden fazlaysa bir yalnızlık da çoğalarak fazlalaşabilir. Bu yalnızlık sana fazla gelmiyor mu?"

"Bazen o kadar çoğalıyor ki, yalnızlığın içinde boğulup gidecekmişim gibi hissediyorum. Fakat kalabalıklar içinde yalnız olduğum kadar hiçbir an yalnız olmadım."

"Öyleyse kalabalığa karış!" diyerek beni yüreklendirmek istedi.

"Boğulmak için mi?"

"Nefes almak için!"

Sitem etmeye başladım.

"Buradayım! İşte! Kalabalık!"

"İnsanların yüzlerine bak."

"Hangi yüzlerine? Bak! Sen bile 'yüzlerine' diyorsun! Sen bile biliyorsun bir tane insanda birden fazla yüz bulunduğunu."

"Sen bir insanın ilk yüzünü ortaya çıkarabilecek bir insansın."

"Bu bana söylediğin en güzel şeydi."

"Şimdi bul o ilk yüzü."

Gözlerimi etrafımdaki insanların yüzlerine iliştirdim. Biriyle göz göze geldim. Gözlerimi hızla kahve fincanıma çevirdim.

"Bakıyorum!" diyerek tepki gösterdim.

"Öyle gizli gizli değil! Gözleriyle karşılaştığında başka yöne bakma girişiminden vazgeç!"

"O insanları tanımıyorum bile."

"Tanışmadığın kimseyi tanıyamazsın, biliyorsun değil mi?"

"Sanırım insanları tanımayı unuttum."

"Sen insanları tanımayı değil, insanlara güvenmeyi unuttun."

"Unutmadım. Hatta çok iyi hatırlıyorum. Güvenmek umutlu şey değil."

"Şans ver."

"Şans mı? Bana verilmeyen şeyi ben nasıl verebilirim?"

"Yarat! Korkmaktan da vazgeç!" diye fısıldadı kulağıma.

Fısıltıya fısıltıyla yanıt verdim. Bir gizlilik edasıyla konuştum.

"İnsanlarla bağ kurmaktan korkmuyorum. O bağların kopacağından korkuyorum. Birçok kez koptu. Neden kopacak bağlar kurmak isteyeyim?"

Sesini yükseltti.

"Benden başkası da nasıl olduğunu merak etsin diye!"

"Bugün çok kızgınsın." diye mırıldandım.

"Sorumu yanıtlasaydın bu kadar kızmayabilirdim."

"Bulanık."

"Ne bulanık?"

"Nasıl olduğumu sormamış mıydın?"

Sustu. Belki de anladı. Dalıp dalıp gitmelerimi, yanıtlayamadığım soruları, insanların yüzlerine baktığımda gördüğüm ilk yüzü aramaktan ne kadar yorulduğumu, bunun beni ne kadar yıprattığını, aslında gülerken bile ne kadar ağlamaklı olduğumu, duvarlarımın arasından çıkmak istediğimi ama her çıktığımda gözlerimin nasıl acıdığını, konuşurken nasıl titrediğimi, bazen aldığım nefesleri henüz veremeden nasıl yok olduğumu... Sustu ve anladı.

İçimdeki Dedektif