Umut Koleksiyonum

Ben uyandığım dakikada bütün günü kafamda bitiriyorum. Akşamı görüyorum. Geceyi görüyorum. Sonraki günleri de görüyorum. Onları da bitiriyorum. Ben belki doğduğum dakikada tüm hayatımı bitirmişimdir. Bir şeylerin başlangıcı yoktur belki bende. Hep sonundayımdır hayatın. Hep sonradanımdır. Başlayamıyorum ben. Hayatımın merkezine yürüyemiyorum.  Oysaki çocukken çok hızlı koşardım. Kimse yakalayamazdı beni. Yakalanmaktan korkardım çünkü. Birinin beni kovalıyor olduğu düşüncesi beni mahvederdi. Yakalanınca ölecekmişim gibi. Hem yakalanan ebe oluyordu! Ben kimseyi yakalayamıyordum ki! Akşam olana, oyun bitene kadar ebe hep ben oluyordum o zaman. Bir şeylerin peşinden koşarken sonucunu biliyordum çünkü. Yakalayamadığımı görüyordum. Ama kaçarken öyle değildi. Kaçarken düşünmüyordum. 

Kirli sesler yine kulağımda. Hiçbir şeyi duymasam olmaz mı? Ya da şimdi açtığım müzik çalsa sadece. Ben sadece o müziği duysam. Kirli sesler yok olsa var olmadan. 'Kirli ses' diye bir şeyden haberdar olmasam. Kulağıma ulaşmadan tuzla buz olsa. Ben hiç duymasam o kirli paslı sesleri. Ama duyuyorum, işte! Kulaklarım yine acıyor. Müzik yine bastıramıyor o sesleri. Ben susuyorum. Konuşsam gürleyip yağmur olup yağacağım! Fakat kimlerin üzerine? Ben bazen yağmur olmak istemiyorum. Ama sonra okyanuslara yağıyorum. Kimsenin bilmediği kendi okyanusuma çekiliyorum. 

***

Doğduğum gün küvözde bütün gün yırtınarak ağlamışım, kimse susturamamış beni. Diğer bebekler mışıl mışıl uyurken benim neden ağlayıp ortalığı yakıp yıktığımı anlayamamışlar. O gün görmüşümdür belki de. Ufacık bir parçasından bütün dünyayı görebilmişimdir. Bu gezegende olup bitenleri daha ilk dakikadan kaldıramamışım galiba. Elbette şairane saçmalıklar silsilesi. Fakat esasında hiç saçma değil. Ama ben öyle söylersem saçma olur. Değil mi? Öyle. 

Sonradan bana ne oldu bilmiyorum. Ama bir şeyler oldu. Hızlı koşmayı bırak, hatta koşmayı bırak, yürümekte bile zorlanmaya başladım.  Nefesim kesildi. Bazen çok zorladım kendimi. Kalbim zonklayana kadar zorladım. Yüzüm kıpkırmızı kesilene kadar! Ciğerlerim sırtımı acıtana kadar zorladım! Niye zorladım? Çünkü tuhaf geliyordu. Ben hızlı koşuyordum ya! Ne ara yürümekten bile bu kadar nefret eder oldum? Ne ara nefesim bu kadar azaldı? Ciğerlerim ne zaman ciğer olmaktan istifa etti?

Bir şeylerden kaçamıyorum belki artık. Kaçmaktan mı yoruldum? Ben bu aralar pes ettim galiba. Ne bileyim. Ne zaman pes ettim bilmiyorum. Ama bir zaman pes ettim. Umutsuz bir gündü. Dramatik bir gün. Ben uzunca bir süre çok fazla umut biriktirdim. Sonra birileri gökyüzünde, bulutların arasında karşıma çıktı. "Olmaz." dediler. "Bu kadar umut fazla. Hem de gereksiz." Her şeyi anlattım. Aslında ne kadar yanlış düşündüklerini ve umudun çok güzel, çok da gerekli bir şey olduğunu söyledim onlara. Hiç dinlemediler biliyor musun? Dinliyormuş gibi yaptılar. Anladıklarını zannettim. Kendi aralarında konuştular. Umutla ve öldürücü bir telaşla bekledim. Sonra hiç beklemediğim bir saatte beni o bulutların arasından çok sert bir tokatla yeryüzüne çaktılar. Onlar yüzüme vurdu. Ama benim bütün derim acıdı. Sadece yüzüm değil, her yerimde o tokatın izi kaldı. Çok yüksekten düştüm.

O güne kadar biriktirdiğim bütün umutları kaybettim. Hepsi etrafa saçıldı. O kadar dağılmıştım ki, bir tanesini bile alıp cebime koyamadım. O kadar yorulmuştum ki, bir tanesine bile elimi sürmeye yeltenmedim. Bir tanesini bile istemedim. Ben umut koleksiyonumdan vazgeçtim. Çok, çok, çok uzun bir süre çabaladığın, emek verdiğin bir şeyin kaybolup gittiğini izledikten sonra bir daha nasıl başlayabilir insan? Şimdi bu insanın neresinde heves yetişir? Ben umut yetiştiremiyorum bu dünyaya. Ben insanoğluna umut yetiştiremiyorum.

Bir sorun mu var, diyorsun bana. Sorun sensin. Sorun ses tellerine sahip olman ve sürekli konuşman, sürekli, sürekli, sürekli! Sorun es vermemen hayata. Pissin çünkü. Pis bir varlıksın. Hayatın o muazzam tadının içindeki zehirsin. Görüntünden pislik akıyor. Sesin çamur. Fakat çamur çok temiz kalır. Çamur değil, başka bir pislik bu. Başka bir pislik. Yeni bir şey değil fakat isimsiz kalmış yüzyıllardır. Bir insanda oluşup yayılırken şekil değiştirip çoğalan bir virüs. 

Böyle insanlarla karşılaşıyorum. Hani yüzüne bakınca iyi olmayan bir şeylerin varlığını görebildiğin! Sen de biliyorsun. Sen de gördün. Canlı canlı karşında görmediysen bile akşam 19:00 haberlerinde mutlaka denk geldin. Bir müddet düşündün, tiksindin, miden kaldırmadı. Ama yine de düşündün. Belki de bunların hepsi birikti ve benim umut koleksiyonumu yerle bir etti. Belki de bu kadar umut hakikaten böyle insanların dünyasında fazlasıyla gereksizdi. Çok üstü kapalı anlatıyorum, değil mi? Fakat ben de böyle anlatabiliyorum. Bir şeylerle bağdaştırmam gerekiyor, cümlelerimin üzerine battaniyeler örtmekten alamıyorum kendimi. Ki sıcacık olsunlar. Fakat bazen bir türlü ısınamıyorsun, değil mi? Ayaklarına çorap giymek için de yataktan kalkmaya üşeniyorsun. Fakat donuyorsun. Kalksana! Omuz silkiyorsun. Tıpkı benim gibi. Çünkü umut koleksiyonları dağılmaya mahkum.

Sevgili umut koleksiyonum, seni yerlerden toplamaktan bıktım usandım. Kusura bakma. Ben senden geçtim.

Sır: Ben, umudunu kaybettiğini söylediğinde bile umudunu asla kaybetmeyen o insanım.